In memoriam door Adriaan Haasnoot

Norman ken ik sinds 1988, we raakten bevriend tijdens het eerste jaar van de laboratoriumopleiding (HLO) in Leiderdorp. Het is ongetwijfeld het resultaat van Norman’s capaciteiten om met iedereen gemakkelijk contacten te kunnen maken, hij ging met allerlei mensen om en bouwde zijn vriendenkring al snel uit via andere vrienden van mij. Muziek was onze gezamenlijke interesse maar dat was slechts een ‘ingang’ tot wat zich zou ontwikkelen tot één van mijn beste vriendschappen. Je hebt maar een paar echte vrienden in dit leven, Norman is er daar één van.
Op het HLO, m.n.  in het tweede jaar bij specialisatie in de medische richting, trokken we veel op. Ik hielp Norman regelmatig bij het maken van verslagen of het uitwerken van practica, daarin was ik iets gestructureerder dan Norman. In onze vrije tijd gingen we naar concerten of speelden we een potje stratego. Ik herinner me nog dat we bij Norman thuis aan de Valkhof soms wel vier potjes binnen een uur speelden. Ik speelde als kind graag stratego maar met Norman was er weinig lol aan. Nog nooit zo snel van ‘t bord geveegd door Maarschalk Norman. Hij heeft daar uiteindelijk mooie dingen in bereikt.

Tijdens de HLO opleiding lag Norman’s belangstelling en kracht meer in de theorie, zoals fysiologie, anatomie en pathologie dan in het laboratorium experimenten uitvoeren, pielen met pipetten en weegschuitjes en dan ook nog verslagen schrijven. Ik vond het toen wel jammer dat hij de HLO opleiding voortijds heeft moeten beëindigen, maar hij wijzigde zijn strategie en koos voor de thuiszorg, hetgeen voor hem de juiste bleek want in deze baan kon hij zijn sociale competenties optimaal benutten en zich verder ontwikkelen tot specialist.



Laboratoriumschool Rijnland (foto is tijdens mijn diploma-uitreiking gemaakt, 1992).
In de HLO tijd woonde ik nog bij mijn ouders. Norman kwam regelmatig langs en had binnen de kortste keren ook een goede band met hen opgebouwd. Mijn ouders vierden in 1992 hun 25-jarig huwelijksfeest. Omdat zij het vanzelfsprekend vonden dat Norman bij het feest in Katwijk aanwezig zou zijn, maar midden in de nacht terugreizen naar Leidschendam lastig is, was het geen enkel probleem dat Norman met zijn toenmalige vriendin die nacht bij mijn ouders overnachtte. Dus was het ook de volgende ochtend een gezellige boel bij het ontbijt.
Een gezamenlijke hobby was naast muziek ook het schrijven van verhalen. In Katwijk was destijds een schrijversclubje genaamd ‘De Kempenbloemen’ gevormd, ontstaan uit een vriendengroep en daaraan gelieerde personen.  Norman is daarvan een aantal jaren lid geweest. Maandelijks hielden we een bijeenkomst, waarbij mensen uit hun eigen werk voorlazen.  Het bijzondere van die bijeenkomsten waren de soms best diepzinnige gesprekken die hieruit voortkwamen en tot in de kleine uurtjes duurden. En de feedback vormde een motivatie om meer te schrijven. Uiteindelijk heeft dit geleid tot het op kleine schaal uitbrengen van twee verhalenbundels, waaraan Norman ook bijgedragen heeft. In die tijd stuurden Norman en ik elkaar ook wel eens verhalen toe, op floppydisk toen nog of soms op papier. Norman’s verhalen zijn echte Norman verhalen: ‘Het droomhiaat van Ferias’, ‘De man zonder ledematen’.  Je herkent hem wanneer je het leest, je hoort hem praten, met af en toe die lach wanneer er weer een bizarre wending of een sarcastisch grapje volgt. De humoristische ondertoon en fantastische wendingen zijn typerend. Gelukkig heeft Yves meer verhalen van hem teruggevonden.  
Nadat ik Claudia heb ontmoet in 1999 is Norman ook voor haar door de loop der jaren een hele goede vriend geworden.  Voor mij was het vanzelfsprekend om Norman te vragen als getuige tijdens onze bruiloft in 2001. Gelukkig vond hij dat wel OK.

DSCN4259.JPG  

18 Mei 2001
Norman onderhield in de loop der jaren ook met Claudia’s ouders en zus regelmatig contact via Facebook. Een hoogtepunt voor onze families waren de twee bezoekjes aan Berlijn. Het ‘doel’ van de Berlijn trips was voor mijn schoonvader en mij het lopen van de halve marathon. Dit was echter meer de kapstok voor een tweetal zeer geslaagde lange weekends. Norman heeft ons als gids door Berlijn geleid, meestal met succes, waardoor we niet zelf het wiel hoefden uit te vinden. Soms ging het wel eens niet helemaal zoals gepland, zodat de wandeling meer iets van een verkenning werd en daardoor iets langer uitviel dan gedacht – maar daar hebben we de grootste lol om gehad. Het was vooral gezellig en heel veel lachen samen. Zonder Norman zou het ook gezellig zijn geweest maar niet met dat extra Norman sausje, door zijn humor, door alleen al zijn aanwezigheid. Wij en onze ouders bewaren hele mooie herinneringen aan de Berlijn tripjes.

P3280028.JPG

Berlijn 2010, met ouders van Claudia en mij uit varen.

2012-04-03 12.22.37.jpg

Berlijn 2012
Gedurende de afgelopen 26 jaar hebben we natuurlijk ook veel gesproken over zijn conditie, de operaties en ingrepen die hij heeft ondergaan en de risico’s daaraan verbonden. Het was soms ‘spannend’, zoals hij zei, en wat Norman daarmee bedoelde laat zich raden: het was soms behoorlijk spannend. Confronterend vond ik de momenten (en dat waren er meerdere, de eerste keer al nadat ik hem pas kende) waarop hij vertelde dat er een bekende van hem, die hij via de hartstichting kende, was overleden. Maar Norman wist de bommen te omzeilen of onschadelijk te maken. Hij was in goede handen bij zijn cardioloog. Norman was een overlever en door zijn optimisme en de houding waarmee hij in het leven stond is mijn besef dat een koorts hem fataal zou kunnen worden in de loop der tijd naar de achtergrond verdwenen. Maar geheel onverwachts heeft de spion de maarschalk toch te pakken gekregen.

Dit is mijn laatste e-mail conversatie met Norman (in antichronologische volgorde):

============================================================================
Ha Adriaan,
Tja, kan me voorstellen dat de Sint het druk heeft, nu de zwarte piet aan zijn zwarte pieten is gegeven.hadden ze maar wat minder door de schoorstenen geklommen, dan waren ze niet zo door het roet getekend deze dagen.
We moeten wel opletten met de BBQ, anders worden we mee gezogen in de zwarte piet malaise, tenzij we gewapend zijn met badschuim en shampoo natuurlijk,
Tot vrijdag, groetjes, Norman

 

Op 27 nov. 2014 om 22:09 heeft "Adriaan H." het volgende geschreven:

Hoi,
Ja, dat is een goed idee, de Sint heeft het om politieke redenen vrij druk dus vrijdagavond is prima, wat ons betreft.  We zien je dan volgende week vrijdag wel verschijnen! De bbq zetten we alvast klaar.
Groetjes Adriaan

Verstuurd vanaf mijn iPad

Op 27 nov. 2014 om 19:35 heeft "Norman.koks" het volgende geschreven:

Ik neem dan ook gelijk de nieuwe search en Church mee, denk dat jullie deze BBQ deuntjes wel kunnen waarderen (lol)

Kenmerkend voor Norman: Binnen enkele minuten twee of soms meer mails achtereen. Vooral als hij zijn enthousiasme over een nieuw album of band wilde delen stond je inbox binnen no-time vol.

=============================================================================


Hieronder nog een aantal foto’s van Norman door de jaren heen…

Pinkpop 1998. Maar dan lekker comfortabel het basiskamp opgeslagen in het bungalowpark.

Pinkpop 1998

 


2001, op onze bruiloft


Berlijn 2012 met mijn moeder

In de trein naar Berlijn

 

Berlijn 2010, met Claudia

Berlijn 2010 met mijn vader



 Berlijn 2012



Berlijn 2012, met Claudia’s ouders.  Norman nam in Berlijn zoveel foto’s dat Claudia’s moeder hem de ‘meesterklikker’ noemde.

 

 

 

Typisch proost-ritueel met Norman. Het glas onderhands vastpakken bij het voetje. We zijn daar ooit, lang geleden eens mee begonnen en voeren dit ritueel uit bij bijzondere gelegenheden. Norman was goed in het scheppen van bijzondere gelegenheden dus we brachten best vaak een toast uit met gebruikmaking van deze techniek.

De foto’s zijn niet zo scherp, dat was ikzelf op dat moment ook niet meer helemaal, mogelijk heeft het Schwarzbier daar iets mee van doen.

 


Voordat het Facebook tijdperk aanbrak werden er dit soort kaartjes verstuurd. Let op de details, en de typische Norman-twist…


 


2013, met Ronald bij ons in Katwijk in de tuin. Nog even doorzakken?…  Enkele minuten later zou Ronald door z’n stoel heen zakken, dat leverde natuurlijk hilarische toestanden op. Ronald was nog niet opgekrabbeld of Norman had zijn camera paraat om al klikkend het tafereel vast te leggen.…



Norman, ik kan niet meer face-to-face met je praten.  Geen nieuwe ervaringen met je delen. Maar wat blijft zijn de herinneringen, en soms komen nieuwe herinneringen uit hun schuilplaats tevoorschijn. En dit gebeurt ongetwijfeld niet alleen bij mij. Herinneringen aan jou zitten in allen die je gekend hebben, je dierbaren, vrienden, collega’s, kennissen... Alles wat je aan indrukken hebt nagelaten bij deze mensen is meer dan één persoon kan bevatten of beschrijven en omdat iedereen zijn eigen herinneringen heeft koester ik de gedachte dat er toch altijd nog nieuwe ervaringen met jou mogelijk zijn door herinneringen aan jou uit te wisselen. Dit blijft daarom wat je noemt een levend document, het is niet af en het komt niet af omdat de herinnering aan jou blijft!



Terug/Back